space science

تولد یک ستاره :

1.       نواحی چگال درون ابر مولکولی :

درون یک ابر میان ستاره ای از گاز و غبار ، مواد در جهت های مختلف در حال حرکت هستند . برخورد های میان آن ها فشار رو به بیرون را به وجود می آورد که با کشش گرانش برابری کرده و در نهایت ابر در حالت پایدار قرار می گیرد . این تعادل تا زمانی بر قرار می ماند که رویدادی بیرونی مانند موج ضربة حاصل از انفجاری ابرنواختری به کمک گرانش آید و این تعادل را بر هم بزند .

به محض این که نیرود گرانش به سمت داخل بر نیروی فشار رو به بیرون غلبه پیدا کرد جرم بخش عمده ای از سحابی درون یک گویچه بوک جمع و فشرده می شود این باعث می شود تا مواد با سرعت بیش تری شروع به چرخش کنند و مسیر ها و جهت های تصادفی در ابر اولیه هم جهت شده یک قرص تخت را در اطراف مرکز جرم شکل می دهد .

3.      پیش ستاره :

در نهایت دما و فشار در بخش مرکزی به قدری بالا می رود که روند فشرده شدن در بخش مرکزی کند شده و این بخش به شکل یک گوی چرخان پیش ستاره ای که تابشی آرام دارد در می آید . موادی که در اطراف این گویچه قرار داشته اند به سمت درون به حرکت خود ادامه داده و به این قرص مواد ملحق می شوند و مواد را به لایه های بیرونی ستاره تزریق می کنند .

4.      جریان دو قطبی :

در نهایت سرعت گردش ستاره به دور خود به حدی می رسد که مواد جدیدی که به آن وارد می شوند تقریبا به همان سرعت به بیرون پرتاب می شوند و از آن فرار می کنند برای اینکه این مواد بتوانند از قرص اطراف ستاره فرارا کنند ، دو فوران یا جت فشرده را در راستای محور دوران ستاره تشکیل می دهند . این جت ها تنها زمانی قابل رویت می شوند که در مسیر خود با مواد دیگر در محیط اطراف برخورد کنند .

5.      پیش از رشتة اصلی :

به محض این که ستاره شروع به تولید تابش های رو به بیرون کرد این تابش ها مواد گازی اطراف را به سمت خارج هل می دهند تا مواد باقی مانده از این فرایند ، روند به وجود آوردن سیاره ها را شروع کنند . هستة ستاره به رمبش خود ادامه می دهد تا زمانی که همجوشی دوتریوم و در نهایت همجوشی هیدروژن آغاز شود بعد از دورانی از نا پایداری ، ستاره در نهایت قرار و آرام می گیرد .

6.       خوشة ستاره های جوان :

ستاره ها درون خوشه ها به دنیا آمده و گویچه های بوک معمولا از دل خود دو یا تعداد بیش تری از ستاره ها را به وجود می آورند که در مدار هم قرار دارند . تابش های تند و شدید ماورای بنفش حاصل از ستاره ای گرم و جوان می تواند باعث برانگیخته شدن گاز در بقایای مواد سحابی اولیه شده و آن ها را به تابش در بیاورد . همچنین باد های ستاره ای می تواند باعث فرسایش و یا فشرده کردن بخش هایی از لبة سحابی شود .