براساس تحقیقات انجام شده از سوی بنیاد ملی علم که در مجله Nature (طبیعت) منتشر شده، این رابطه مورد بررسی قرار گرفته و طی آن شواهد متقاعد کننده ای درباره این مسئله ارائه شده که افزایش دی اکسید کربن عامل ایجاد قسمت وسیعی از گرمایش زمین بوده است.
حرکات مختلف زمین
الف:زمین به دور محورش دوران می کند(روزی یک بار).
ب:محور زمین بر گرد خورشید می گردد(سالی یک بار).
پ:محور زمین حرکتی تقدیمی دارد.
ت:محور زمین حرکتی ترقصی دارد(رقص محوری).
ث:خورشید،به همراه زمین وسیارات دیگر،درجمع خوشۀ محلی ستارگان با سرعت 20 کیلومتر در ثانیه به سمت ستارۀ نسرواقع حرکت می کند.
ج:خوشه ی محلی ستارگان با سرعتی در حدود چند صد کیلومتربرثانیه بر گرد مرکز کهکشان ما می گردد.
گرفتگی کامل خورشید را باید یکی از منظره‌های زیبا و در عین حال ترسناک طبیعت دانست. تنها موقعی می‌توان این پدیده را دید که عوامل زیادی با هم انطباق پیدا کنند. خورشید کره فروزان بسیار بزرگی است با قطری در حدود 109برابر قطر زمین که در فاصله 150 میلیون کیلومتری زمین واقع شده است. ماه فقط یک چهارم اندازه زمین را دارد. ولی 400 بار نزدیکتر از خورشید به زمین است. البته بدیهی است که اجسام را از فاصله‌های دورتر کوچکتر می‌بینیم. اختلاف فاصله‌های ماه و خورشید نیز سبب می‌شود تا اندازه‌هایشان باهم برابری کنند. از اینرو آن دو در آسمان تقریبا به یک اندازه دیده می‌شوند.
در خسوف (ماه گرفتگی) زمین در حرکت مداری خود به دور خورشید سایه‌اش را، که در فضا در سمتی مخالف خورشید ممتد است، به دنبال می‌کشد. سایه زمین به شکل یک مخروط است که قاعده آن مقطع زمین و طول متوسط آن 80.000a1.3کیلومتر است. طول این سایه ، بر اثر تغییر فاصله زمین از خورشید تا حدود 40000 کیلومتر نسبت به مقدا متوسط تغییر میکند. خسوف زمانی اتفاق می‌افتد که ماه وارد مخروط سایه
زمین می شود .
بسیاری از
کهکشان‌های مارپیچی دارای ساختار میله‌مانندی از ستارگان در مرکز خود هستند،
کهکشان راه شیری ما نیز تاحدی
دارای ساختار میله‌ای ستارگان در مرکز خود است. یکی از کهکشان های مارپیچی میله ای
مهم "NGC 1672" است که با
جزئیات تماشایی در عکس گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی "هابل" مشاهده می‌کنید. در این عکس رشته های تاریک غباری، خوشه‌های ستارگان
آبی‌رنگ و جوان، سحابی نشری قرمز از گازهای هیدروژن درخشان، ساختار میله ای بلندی
از ستارگان در مرکز و هسته فعالی که احتمالا جایگاه یک ابر سیاه چاله بسیار حجیم
است. نوری که از این کهکشان به ما می‌رسد 60 میلیون سال نوری را طی میکند و گستره
این کهکشان 75 هزار سال نوری وسعت دارد.
